გამოგონილი ნოველა

გამარჯობა! რას გავხარ?! მოზარდი ხარ უკვე და თავს უნდა მიხედო! შენ,კი ძონძებში ხარ გახვეული... უპატრონო ბავშვს გავხარ... მართლა უპატრონო ხარ! რას გავხარ! აღარაფერი გაგაჩნია! მძულხარ! ხედავ ამ ვაშლს? ეხლა თავში ჩაგარტყამ გოგონი! მე შენნაირებთან არ ვმეგობრობ!
ბახ! რისი ხმა იყო? ვუი ეს რა გამიტყდა? აააა, რაღაც ჯადოსნური იყო... ხოოო, სარკე! ეგ სარკე ნერვებს მიშლიდა ყოველთვის... ვიღაც გოგოს ვხედავდი, რომელიც მეცნობოდა!
რას ვამბობდი? აააა, ღვიძლი ამტკივდა...

ნახვამდის ძველებურო მე!

ნეტავ რა ხდება ახლა ჩემს თავს? რა მკლავს? ნუთუ ეს მარტოობაა? არა ეს მარტოობა არ არის ... მე რაღაც მკლავს, ის უხლავია და მას ვერ აღვიქვამ, როგორც რაიმე გრძნობას... რა მჭირს? რა დამემართა? ავცენცერდი? გავზარმაცდი? გავდებილდი? არა! უბრალოდ გავიზარდე! და მივხვდი, რომ ამ ცხოვრებას აზრი არა აქვს, თუ არ გაქვს ბედი... მომწყინდა... რაც ადრე მიხაროდა, ახლა მეზარება... აღარ მაქვს ჩემი მიზანი... რისთვის ვწვალობ? რისთვის ვიბრძვი? ნუთუ გამაჩნია

ჩემო გენეტიკავ შენ გენაცვალეეეე!

არ მინდა ამ სულელური საგნების მთლიანად შესწავლა. მინდა ვისწავლო ყველაფერი ის, რაც ძირითადია ამ სულელურ საგნებში. ასე მგონია, რომ ისტორია ისტორიკოსობას მთხოვს, გეოგრაფია გეოგრაფობას, ქართული ორატორობას, ინგლისური ფილოლოგობას და ამ ბურუსში აღარც ვიცი რა ავირჩიო... დავდივარ მუსიკაზე და იქაც წარმატება მაქვს, დავდიოდი ცეკვაზე და ძალიან კარგად ვცეკვავდი, ინგლისურიც ძალიან კარგად ვიცი. ასე გეგონებათ რა ნიჭიერი ხარო, მაგრამ ამ დროს ეს "უნივერსალურობა" მაგარი დეგენერატობაა. ყველაფერში ნორმალურად ცდილობ